Anne-çocuk bağlanmasının önemi

Bağlanma

Bağlanma, insanların kendileri için önemli gördükleri kişilere karşı geliştirdikleri güçlü duygusal bağlar olarak tanımlanmaktadır. Bağlanma, çocuk ve bakım veren kişi arasında gelişen (genlikle anne); duygusal bir bağdır. Yaşamın erken dönemlerinden itibaren çevreyle olan etkileşim sonucu gelişmektedir. Bireyin ilk bağlılığı onun annesiyle olan gelişiminin ilk yıllarında kurduğu ilişkidir. Bu bağlılık sevgi dolu ve destekleyici bir ortamda oluşturulduğunda çocukta kendine güven hissi uyandıracak, böylece yetişkinliğe kolaylıkla geçmesini sağlayacaktır.

Anne ile çocuk arasında doğum öncesinde oluşan duygusal bağ, doğumdan hemen sonra oluşan duygusal bağlanma ile güçlenir. Bebeğin beslenmesi, temel ihtiyaçlarının karşılanması ve sevginin verilmesi bağlanmayı sağlamlaştırır. Annenin bebeğiyle geçirdiği zamana ve kalitesine göre bağlanma kuvvetlenir. Bu güçlü bağ çocukta temel güven duygusu ile “güvenli bağlanma” yı oluşturur.

Anne çocuğun ihtiyaçlarını zamanında ve doğru karşılaması son derece önemlidir. Çocuk ağladığında hangi ihtiyaçtan dolayı ağladığının doğru anlaşılması gerekmektedir. Çocuğun uzun süreler ağlatılması anne çocuk arasındaki güvenli bağı zedeler ve bu durum çocuğun ileriki yaşantısında sorunlara yol açabilir.

Bebeklerin bağlanma yapıları belirli kişi ve kişilere yöneliktir ve bağlanma yaşam boyu sürer. Yaşamın ilk dokuz ayında oluştuğu bilinen bağlanma ile ergenlik ve yetişkinlik döneminde de devamlılık gösterir.

Çocuk, gençlik dönemine ulaştıkça ebeveynlerle olan bağlanmadan uzaklaşma eğilimindedir. Genç ile ebeveynleri arasında var olan bağlar artık sığınılacak güvenli bağlar olarak algılanmaktan çok sınırlayıcı bağlanmalar olarak görülmeye başlanır. Bu yüzden bir gencin temel hedefi hiçbir kimseye bağlı kalmaksızın dünyada kendi yolunu bulmak için bağımsızlığa olan ihtiyaç olur.

Gençlik esnasında yeni bir bağlanma bicimi ortaya çıkmaya başlar. Bu yeni bağlanma bicimi kendi çocukları ya da esleri ile olacak bağlanmaları olarak gelecekteki bağlanma davranışını etkiler. Unutulmamalıdır ki gençlik döneminde ebeveynler ile çocuklar arasındaki ilişki daha az önemli hale gelmez sadece çocuk ebeveynlerine daha az bağımlı hale gelir. Gençler bu yıllarda bağımsızlıklarına ulaşmaya çalışmaktadırlar, fakat aynı zamanda ihtiyaç duyduklarında ebeveynlerinin destek olacaklarının farkında olmak istemektedirler. Ebeveynlerden bağımsız olmayı aramanın bir yolu bağlanma figürleri olarak arkadaşlara güvenmedir. Güvenmenin ebeveynlerden arkadaşlara aktarılması gençlerin hayatında önemli bir süreçtir.

Güvenli bağlanma stiline sahip gençler aile ve arkadaşlarıyla daha fazla uyumlu, kendilerine ve başkalarına daha çok güvenen ve daha az sosyal problemler yasayan kişilerdir.

Uzm. Psk. Rabia Sultan Eroğlu